سختی سطحی یکی از فاکتور کیفی بسیار مهم در سیم بکسل ها محسوب می شود. سختی یا Hardness در سیم بکسل ها در واقع معیاری برای سنجش قابلیت سایشی مفتول های سیم بکسل محسوب می شود. سختی بالای مفتول های سیم بکسل هم در برابر تنش های سایشی بین لایه ای بالاخص در مورد سیم بکسل های مغز فولادی و هم در تولید اسلینتگ در تماس با دیگر اتصالات لیفتینگ تاثیر بسیاری دارد. سختی سیم بکسل به دو روش بالا می رود و روش های افزایش سختی سطحی سیم بکسل با روش های افزایش تنسایل سیم بکسل بصورت هم ردیف می باشند.
به منظور بالا بردن سختی سطحی سیم بکسل ها در ترکیبات آلیاژی فولاد آنها از درصد بالاتری کربن استفاده می کنند. البته افزودن کربن به آلیاژ فولاد تا اندازه ای میسر بوده و افزایش بی رویه سبب ترد شدن فولاد و حرکت آن به سمت چدن می باشد. از دیگر روش های افزایش سختی سطحی و مقاومت اصطکاکی مفتول های سیم بکسل فولادی روش سخت کاری حرارتی می باشد که طی چند مرحله به بالا رفتن تنسایل و سختی مفتول سیم بکسل می انجامد.
روش ها و دیمانسیون های مختلفی برای بررسی سختی سطحی سیم بکسل ها مورد استفاده قرار می گیرند که معروف ترین انها سختی سنجی ویکرز، سختی سنجی برینل و سختی سنجی به روش راکول می باشد. در مورد انواع سیم بکسل اغلب از دیمانسیون ویکرز یا راکول برای بیان سختی استفاده می شود که اغلب در مورد سیم بکسل های فولادی عددی بین 37 الی 57 راکول می باشد. تفاوت در روش ها و دیمانسیون های سختی سنجی راکول ، برینل و ویکرز در نوع و شکل هندسی جسمی است که بر روی سطح فلز فرو می رود. در روش راکول از یک جسم مخروطی، در روش ویکرز از یک جسم هرمی و در روش برینل از یک ساچمه گرد برای ایجاد فرورفتگی و سنجش سختی فولاد سیم بکسل استفاده می شود.
